Á sunnudaginn var birti Morgunblaðið leiðara úr The Economist frá 31. mars sl. þar sem raktar voru ástæður þess að rýmka þyrfti lög um innflytjendur. Þær „girðingar“ sem þjóðir heimisins hafa slegið upp umhverfis landamæri sín, að sögn til verndar eigin hagsmunum, á að fella niður. Hvers vegna? Jú, vegna þess að það myndi hafa góð áhrif á landið sem það myndi gera, auk þess að auka frelsi íbúa heimsins, þar sem fólk sem býr við slæmt ástand heima fyrir, gæti flutt sig til annars lands og búið þar við betri skilyrði og tækifæri en í gamla landinu. Sama fólk á í dag hættu á að vera sent aftur heim, ef það reynir að flýja ástandið heima fyrir. Oft er eini möguleikinn að sækja um pólitískt hæli en það er bæði flókið ferli og ekki er hverjum sem er veitt slíkt hæli, einsog mímörg dæmi sanna, m.a. hér á landi.

Með reglulega millibili berast fréttir af örvæntingarfullum tilraunum flóttafólks til að komast til vestrænna landa. Hver man ekki eftir litla Elian Gonzales? Eða hálfu hundraði kínverskra flóttamanna sem köfnuðu í flutningagámi í Bretlandi fyrir ekki svo löngu síðan.

Ryðdallar, gámar, gúmmíslöngur, flekar og hjólabúnaður flugvéla, allt þetta er notað til flóttans, sem yfirleitt er skipulagður af hákörlum sem taka mikið fyrir sinn snúð og bera heilsu fólksins síður en svo fyrir brjósti, þegar þeir troða fleiri tugum manna í flutningagám eða flytja það á ofhlöðnuð ryðdöllum sem engan veginn eru hæfir til sjóferða.

Engar nákvæmar tölur eru til yfir fjölda ólöglegra innflytjenda en talið er að fleiri hafi komist inn fyrir landamæri ESB-landanna en sóttu þar um hæli, sem voru um 450.000 manns. Þar sem hömlur eru miklar, eins og í ESB-löndunum, reynir fólk að fara í kringum lagabókstafinn með því að sækja um pólitískt hæli ef til þess næst. Á landamærum Bandaríkjanna og Mexíkó hefur landamæragæsla verið aukin og fyrir vikið reyna æ fleiri að komast til Lands tækifæranna með því að ganga hættulega eyðimerkurstíga.

Á sama tíma og fólk finnst látið vegna súrefnisskorts í loftþéttum vöruflutningagámum og fólk fleytir sér yfir opið haf á gúmmíslögunum, spretta upp öfgafullir stjórnmálamenn sem ala á andúð og hræðslu í garð innflytjenda. Góð dæmi þess eru í Austurríki og Ástralíu. „Hófsamari“ stjórnmálamenn hafa lagt það til í Þýskalandi að konum verði borgað fyrir að eignast börn, svo innflytjendur verði ekki fleiri en „sannir“ Þjóðverjar og Japanir leyfa ekki öðrum innflytjendum að vinna störf ófaglærðra verkamanna nema þeir séu af japönskum ættum. Hér á landi er FÍÞ besta dæmið um félagsskap af þessu meiði en fyrir utan ummæli og ályktanir örfárra, sem vilja senda fólk í samræmt próf í íslensku áður en það fær ríkisborgararétt, hafa íslensk stjórnmál ekki snúist mikið um innflytjendur.

Innflytjendur taka ekki vinnuna frá heimamönnum Þetta byggist m.a. á því einfalda lögmáli að eftirspurn eftir vinnuafli er ekki fasti, vinnumarkaðurinn þarf ekki bara ákveðinn fjölda manna til að sinna vinnunni. Með hverjum íbúa landsins eykst þörfin fyrir ýmsa framleiðslu, sem skapar svo störf fyrir fleiri. Þarna eru margföldunaráhrif markaðarins að verki. Má í þessu samhengi spyrja hvort sé betra að Juan búi áfram á Kúbu, þar sem hann ekur á sínum Buick árgerð 1952 og býr í íbúðarkompu frá ríkinu eða að hann stígi inn í vestrænt markaðssvæði, þar sem hann fær starf en skapar um leið störf við að framleiða fyrir hann mat, klæði, húsnæði og nýjan bíl?

Í leiðara The Economist kemur fram að „Samtök vinnuveitenda í Þýskalandi segja að þeir þurfi 1,5 milljónir starfsmanna með sérþjálfun auk þeirra sem fyrir eru. Um fjórðungur vinnuafls í Ástralíu er erlendur, í Sviss er hlutfallið um fimmtungur og í Bandaríkjunum einn sjötti.“

Í leiðaranum kemur einnig fram að höfundur nýlegrar skýrslu hafi komist að þeirri niðurstöðu að Bandaríkin „hagnist“ um 10 milljarða dollara á ári vegna innflytjenda, þrátt fyrir að útgjöld vegna heilbrigðis- og menntamála aukist. Það er ekki há upphæð en hafa ber í huga að andstæðingar hugmyndanna hafa einmitt notað það sem rök að aukinn innflutningur fólks hafi aukinn kostnað fyrir samfélagið í för með sér og því séu þeir birði á því - taki meira en þeir skapi. Einnig bendir leiðarahöfundur á að það fjármagn sem fólk frá þriðja heims-löndum, búsett í vestrænum löndum, sendir heim til sín nemur 100 milljörðum dollara á ári hverju, sem er meira en öll þróunaraðstoð við löndin samanlögð.

Áður fyrr, jafnvel allt fram á síðustu öld, var sú stefna talin heppileg að reisa háa tollamúra á allan innflutning erlendis frá. Þetta átti að halda lífinu í innlendum framleiðendum, sem fengu þannig frið fyrir ódýrra erlendri vöru. Nú er öldin önnur og menn hafa séð hvílík vitleysa slík stefna er og hve slæm áhrif hún getur haft á viðkomandi land og heiminn allan. Það er trú Frelsarans að eins verði með þær miklu hömlur sem eru á flutningum fólks milli landa nú verði litnar sömu augum innan fárra áratuga - að menn hafi einfaldlega ekki vitað betur. Ég vona að sem fyrst munum við sjá heiminn opnast og fólk geta flutt frá einu landi til annars óhindrað og fréttir af fólki á gúmmíslöngusiglingu eða köfnuðu í vörugámi heyri sögunni til.

Einu sinni var reistur múr í Evrópu sem kallaður var Berlínarmúrinn. Hann féll fyrir rúmum 11 árum síðan. Enn eru múrar út um allan heim, þó ekki í eins bókstaflegri merkingu og sá sem stóð í Berlín. Vonandi að þeir múrar heyri brátt sögunni til, rétt einsog Berlínarmúrinn, sem enginn saknar.

    ÁF

   << Til baka